Hoe kan ik vertellen dat ik ga vertrekken? Ik kan in elk geval vertellen dat ik vertrek met een groot gevoel van gemis. Texel heeft me geraakt; het is onder mijn huid gaan zitten. Een kwaliteit van een eiland is dat je er zelf eigenlijk niet vanaf kunt komen. Je kunt langs de kustlijn lopen, en dan kom je na verloop van tijd vanzelf weer terug op je schreden. Als je geen vliegtuig hebt, en geen boot, zou je hooguit kunnen zwemmen. Maar dan moet je er maar op vertrouwen dat de horizon je niet voor de gek houdt. Je weet immers dat die wijkt. Het mooie van een eiland is dat het je omsluit en koestert, als een warm en veilig vogelnestje; je wilt ook helemaal niet weg. Iemand vroeg me: “is het omdat je de boot zat bent, dat je weg wil? Zo iedere keer op en neer en soms het gevoel hebben dat je niet weg kunt?” Nee, helemaal niet! Ik hou van de boot, en dan vooral als hij richting Texel vaart: “en de Texelaars: welkom thuis!” Hoera, de boot wil zeggen: je bent thuis!

De boot zal ik gaan missen. Nee, het liefst zou ik willen blijven. Het is eigenlijk ook niet waar dat het dit aparte stukje Noord-Hollandse grond is, waar ik me aan gehecht heb. Het zijn de mensen, de Texelaars, de gasten, onze gemeenteleden, de vreemdelingen en bijwoners die me bij blijven.

Ik kan vertellen hoe het zo allemaal gelopen is. Vorig jaar besloot ik dat ik eind augustus 2025 met pensioen (emeritaat) zou gaan. Ruim van tevoren aangekondigd. Daarna was het een tijdje stil. Maar toen kwamen er vragen of ik niet toch zou willen overwegen om hier of daar nog een tijdje …. Er is in Nederland ondertussen een behoorlijk predikantentekort, en dan vooral in de randen van Nederland. Ik moest toen denken aan de belevenissen van Paulus, toen hij aan de westkust van Turkije stond en over de Egeïsche zee uitkeek. In een visioen hoorde hij iemand vanuit het Griekse Macedonië over het water roepen: “steek over en kom ons te hulp.” (Handelingen 16: 9). Wel, in mijn geval kwam de roep uit Friesland. Uit concreet: de combinatie gemeenten Exmorra-Allingawier, Parrega-Hieslum, Tjerkwerd-Dedgum. Als je de beginletters van deze dorpen op een speciale manier neerlegt, kun je er de term ‘HET PAD’ mee maken. Lang verhaal kort: Ik ben blij en vereerd dat ik nog een tijdje predikant kan zijn op ‘Het Pad’ in Friesland, in de burgerlijke gemeente Súdwest-Fryslân.

Ga ik in overdrachtelijke zin de boot missen door te vertrekken? Grijp ik nu naast het geluk van te kunnen leven en werken in onze mooie Texelse gemeente? Misschien wel; ik kan niet in de toekomst kijken. Maar het pad van een predikant volgt andere wetmatigheden dan de wereldse. En de ervaring leert dat je dan op onverwachte wegen opnieuw weer hele bijzondere ontmoetingen zal hebben. Ik zou het liefste alle opties open willen houden en u allen mee willen nemen. Maar dat is onzin, weet ik. Hoe dan ook: ik wens u allen veel heil en zegen toe! Met de woorden van lied 416: ‘Ga met God en Hij zal met je zijn.’

ds. Anne Kooi